A special star upon the sky

 

Ik ben niet echt een Believer, en Toch geloof/hoop ik dat er een speciaal plekje is voor de geliefde mensen die niet meer op deze aarde rondlopen.

Het kan zijn dat ik teveel naar Peter Pan heb gekeken, maar de Liefde voor mensen waar we afscheid van hebben moeten  nemen, zie ik terug in een ster.

Er zijn bepaalde sterren die je altijd meteen ziet zodra het donker begint te worden.

En voor mij is het een manier om die mensen toch een beetje bij me te hebben.

Als ik het zo typ klinkt het allemaal maar Hocus Pocus, maar Het is een fijn gevoel die ik niet echt kan uitleggen of goed overbrengen.

 

Zo is een van de mooist verlichte ster een herinnering aan een hele speciale Jongen.

Ik heb hem mogen leren kennen op de middelbare school.

The moment I saw him .. was het meteen raak.

Ik was alleen niet de enige die dat dacht, en bijna ieder meisje uit de klas was opslag verliefd.

Dit kwam vooral naar boven bij een kenningsmakings-kamp.

Tja je bent een jaar of 12/13, moet je plekje vinden in een klas met allemaal mensen die je niet kent, Gaat jezelf vergelijken en ik vond mezelf dan ook niet echt in het populaire leuke meisjes hokje passen, eerder in het ik ben maar ik , niks speciaals.

En dan opboksen tegen meisjes waar je tegenop kijkt die nota bene  dezelfde jongen leuk vinden als jij.... Nee dat gaat niet.

 

Lucky me werd er in de kooklessen een maatje aan je gekoppeld, en die werd gekozen door de achternaam.

En laat ik nou met deze jongen samen mogen werken.

Ik was daar toen blij mee, maar als ik nu terug denk ben ik daar super dankbaar voor.

Wat waren deze lessen leuk!

Ik weet niet of hij doorhad dat ik een huge crush op hem had, ik heb het hem namelijk nooit verteld.

Maar hij was zeker wel flirty.

Naast de lol die we hadden tijdens het koken:  met z'n  2 samen uitvogelen hoe we de wentelteefjes niet aan laten fikken, Hoe we die tomatensoep samen on point konden maken en zelf nog samen aan een tafel op mochten eten.

Tja en het afruimen en afwassen hoorde daar natuurlijk ook bij.

Dit is en zal voor altijd mijn favoriete moment blijven.

Samen afwassen met teveel schuim, elkaar nat spetteren en veel lachen.

En we hadden een gesprek over later als we oud zouden zijn.

Hij wilde een vrouw die later zou wassen , en koken..

Waarop ik zei;  nou Ik ga mooi niet afwassen! Ik sta ervoor dat we het samen doen.

Waarop hij antwoorde : Is goed, dan doen we dat zo als we later getrouwd zijn.

 

Of dat een hint was.. of een grapje?  I dont know.

Maar mijn biggest regret is dat ik hem toen niet gewoon had gezegd dat ik hem zo leuk vond.

 

Ondanks zijn populariteit onder de dames bleef hij zichzelf, Bleef hij altijd vriendelijk en lief.

Voelde zich absoluut niet meer dan de rest, en dat maakte hem nog leuker dan hij al was.

 

Helaas zaten we maar  2 jaar bij elkaar in de klas, waardoor het contact er niet echt meer was..

op af en toe een Hoi na wanneer je elkaar tegen kwam in de hal, of op de fiets.

En iedere keer als ik hem zag bleef het kriebelen.

 

Een jaar na ons eindgala, kreeg ik op een hele vervelende en heftige manier te horen dat hij een auto-ongeluk had gehad.

Ik ben helemaal ingestort, girl gone crazy. Mama schrok zo enorm van mijn reactie dat als we het er nu over hebben ze dan ook verteld dat ze me nog nooit zo gezien had en dat het haar hart brak.

Ik kan deze dag ook nog als gisteren herrinneren.

 

Inmiddels is het bijna 9 jaar geleden. Ik denk nog regelmatig aan hem, En zeker als er een reunie gepland wordt, of kinderen uit de klas van toen gaan trouwen, kinderen krijgen. Iets wat hij nooit mee zal maken.

 

Dit is de by far de ergste heartbreak die ik heb meegemaakt, eentje met een litteken op mijn hart.

Maar ook eentje die mij in de liefde heeft verandert..

Ik gooi mezelf liever voor de leeuwen door iemand straight up te zeggen dat ik diegene leuk vind,

Dan me nog een keer zo te moeten voelen en met die spijt blijven leven.

 

Forever a special place in my heart.

 

 

 

 

 

 

Gedicht

Zoals ik in mijn Intro Verteld had schrijf ik ook gedichten.

Althans ik doe een poging tot..

Zo heb ik er ook een Aantal geschreven in de periode waarin ik mijn verdriet kwijt moest.

 

Dit is er eentje van:      20-02-2012

 

Everytime I feel lonely,

Or when i'm missing you.

I look up to that one star,

Pretending it is you.

 

Whenever I can see it,

Beautiful and bright.

In my darkest hours,

It brings a little light.

 

 

The power of Dreams

                                                                                                                           

27-09-2017

 

Het is nu 8  uur S'ochtends.

Ik zit hier in mijn pyjama, net wakker... met een dik vest en sloffen aan.

Ik heb net een kopje thee gezet, caramelised pear met een suikerzakje erin.

Ik heb mijn gordijn een stukje open en kijk uit op een prachtige Ochtendzon met nog een klein beetje mist. (zie foto).

 

Het is weer zover.. Rond deze tijd van het jaar heb ik altijd een of meerdere dromen over de jongen waarover ik in het vorige bericht verteld heb.

In al die jaren heb ik een keer van hem gedroomd als persoon waarin hij afscheid nam en wegreed.. dit was vlak na zijn overlijden.

Daarna vooral gedroomd van hoe ik hem miste, maar bijna altijd zonder gezicht of als "spirit".

En nu was het anders..

 

~Terwijl ik dit Typ vullen mijn ogen zich met tranen.. dit blijft moeilijk.~

 

Dit keer zag ik zijn gezicht.. en het was precies zoals ik me herinner hoe hij eruit zag.

zo´n mooi, lief , vriendelijk gezicht.

 

We waren terug op de middelbare school.. en Ik keek de klas rond, kijkend naar wie er allemaal waren.

Allemaal bekende gezichten, maar jou zag ik niet.

Ik draaide me om, en het was heel raar, want terwijl de lerares haar lessen gaf, alsof we echt op school waren, wist ik in mijn onderbewustzijn dat dit helemaal niet echt was.

En toch keek ik links achterin, naar de plek waar jij bijna altijd zat.

Ja, dat kan ik me nog herrinneren alsof het gisteren was.

In eerste instantie zag ik je niet en zaten er klasgenoten precies voor jou stoel zodat ik niet kon zien of jij er wel of niet zat..

Ik leunde naar voren.. en ik zag je....  Ik begon te huilen.

De klas vond dat raar en de lerares al helemaal, Maar ik sloot me daarvoor af.

Want ik wist dat dit niet echt was , ik wist dat ik aan het dromen was, en ik had alleen maar oog voor jou.

Na al die jaren was het zo echt, jij was zo echt.

 En terwijl ik dat moment bewust in me op nam, dacht ik ; "nog niet wakker worden  alsjeblieft nog niet wakker worden. ik wil je nog even wat langer aan kunnen kijken"

En op dat moment keek jij ook naar mij... 

 

~ondertussen hebben de tranen zich een weg over mijn wangen gevonden, en heb ik een brok in mijn keel.  ik blijf me verbazen hoeveel het me nog steeds doet..~

 

ik keek in eerste instantie weg..                                                                                                                                                                                              Alsof ik weer die verliefde tiener was die zich betrapt voelde wanneer je terug keek terwijl ik aan het staren was.                                 Maar ik keek algauw weer terug, want ik wist dat dit bijzonder was en niet lang zou duren.                                                                         Ondertussen zat mijn toenmalige beste vriendin naast mij en wilde ook mijn aandacht.                                                                                       Ik probeerde haar uit te leggen dat dit niet echt was en dat jij er niet meer bent in het echte leven.                                                                  En om de droom nog even wat drukker en chaotischer te maken, hoorde ik ook een lied op de achtergrond...

 

 

ik kan het lied nu nog terug halen. Foolish games van Jewel..  (net op google gezocht want ik luister dit nummer nooit, vast ooit eens gehoord. maar hoe toepasselijk)En toen werd ik wakker dacht ik , want het werd zwart... maar ik sliep nog en Thank god daar was droom nummer 2..

 

 

Ik zag je weer, en van blijdschap kwam er een brede lach op mijn gezicht en ik zwaaide naar je. En tegelijkertijd bleef ik huilen. Maar het was alsof je dat niet zag.  Je lachte lief en stond op om iets aan de lerares te geven.. In plaats van meteen vanuit je stoel naar haar bureau te lopen, liep je helemaal om zodat je langs mijn tafel af liep.  Mijn ogen volgde je helemaal en wat vond ik het fijn om je nog zo te zien..  Ik kon aan mijn klasgenoten zien dat we ouder waren dan de laatste keer dat ik je in real life zag.. En ik weet dat je er toen anders uit zag, maar nu zag je er precies zo uit als toen we nog samen in de klas zaten. maar wel met een volwassener gezicht..

 

En toen werd ik echt wakker..

 

oke ondertussen ben ik aan het huilen.. ook al komt het zo waarschijnlijk totaal niet over door de manier waarop ik schrijf.

 

Zoals ik in mijn vorige post benoemd had, kwam ik er pas na zijn overlijden achter hoeveel ik eigenlijk voor hem voelde. En dit besef komt op deze momenten weer keihard aan.

Er zijn meerdere mensen die ik "kende" die er niet meer zijn.  Waar ik op het moment dat het nieuws kwam ook enorm om gehuild heb.. ik ben nou eenmaal een heel gevoelig typ. Maar dat heb ik al snel los kunnen laten..

Maar dit.. dit is anders.

 

ze zeggen altijd : time heals all wounds..

Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens.. Als ik kijk naar 2008, toen het net gebeurd was, en de 2 jaren daarna

, is het voor mij nu veel minder heftig.

Maar op deze momenten Is 't alsof het weer net gebeurt is.

Ik ben heel dankbaar voor de dromen die Ik over hem heb.. Ook al is het totaal niet realistisch allemaal.

Maar tegelijkertijd voelt het ook heel raar.

Want Hij is er niet meer.. hij zal nooit meer terug komen.

En terwijl ik geen Familie van hem ben, en hem de laatste 2 jaren van zijn leven ook niet meer gesproken heb..

Heb ik nog steeds dit verdriet..